Vandaag ben ik naar de bibliotheek geweest. Ik ga in Maastricht bij Centre Ceramique. De bieb is een plek waar ik echt graag ben. Ik hou van de geur van boeken, en tegenwoordig hebben ze er ook een coffee corner, dus het ruikt er ook nog erg lekker naar koffie.
🙏
Ik lig momenteel een beetje in de clinch met de bieb, omdat ik al een paar keer boeken heb terug gebracht die niet geregistreerd worden, terwijl ik ze dus wel inlever. Echt heel vervelend; ik bespaar je de details. Maar het weerhield mij er vandaag niet van om er toch heen te gaan. Ik had eigenlijk met de fiets willen gaan, maar die heb ik gister na het werk daar laten staan. Mijn jongste dochter is me toen op komen halen. Ze kan zo attent zijn. Heerlijk gewoon. Dus ik ging met ander vervoer.
🙏
Bij de bieb liep ik lekker te neuzen; boeken open slaan om te zie of de schrijfstijl en het lettertype me aanstaan. Ja, mevrouw is kieskeurig wat boeken betreft. Nog even langs de kast met verkoopboeken. Dat zijn afgeschreven boeken die al te vaak zijn gelezen en van ellende bijna uit elkaar vallen, of ze zijn juist niet vaak genoeg uitgekozen als ontspan-maatje. Die mag je dan kopen voor € 0,50.
🙏
Vandaag had ik geluk. Er stond het zesde boek van Jean M. Auel, van de aardkinderen serie. Deel één las ik toen ik een jaar of tweeëntwintig was. Dat is inmiddels al drieëndertig jaar geleden. Het eerste boek De Stam van de Holebeer gaat over een meisje Ayla, dat haar familie kwijt raakt tijdens een aardbeving, en dan terecht komt bij een stam met neanderthalers die haar opnemen. De een wat liefdevoller dan de andere laten we maar zeggen. Daar maakt ze de meest fantastische avonturen mee, en ik vind het eigenlijk ook een belangrijk boek omdat het zoveel vertelt over deze mensensoort. Jean M. Auel heeft echt onderzoek gedaan naar deze tijd. Geschiedenis, maar dan leuker☺
🙏
Blij rolde ik met mijn boek van vijftig cent de trappen af naar de begane grond. Er stond een rij bij de koffie corner, maar ik ging er toch in staan. Lekker kopje cappuccino met havermelk liet ik me niet ontgaan, ook al was het druk. Toen ik aan de beurt was, waren er inmiddels wat tafeltjes vrij. Met mijn dienblad in mijn ene hand, en de tas met de boeken in de andere, liep ik naar een klein tafeltje waar vier stoelen omheen stonden. Nadat ik was geïnstalleerd en een paar slokjes van de hete cappuccino had genomen, pakte ik het tijdschrift Paravisie uit de tas. Ik bladerde er wat in, maar kon weinig schokkends ontdekken eigenlijk. Jammer, is ook niet meer wat het geweest is.
🙏
Na een tijdje komt een nette, oudere mevrouw naar mijn tafeltje gelopen en vraagt vriendelijk of ze mag gaan zitten. Ik maak meteen plaats voor haar. Mijn spullen die zowat over alle stoelen en het tafeltje zelf verdeeld lagen, liggen nu netjes op één stoel. Ze gaat zitten, staat weer op, loopt naar de koffie corner en besteld iets, loopt naar de tijdschriften kast en komt terug. Ze heeft de Happinez bij zich. Altijd gezellig, die mensen die een bewustwording blad lezen. We raken aan de praat.
🙏
Ze woont in een zorgflat, maar daar is ze niet zo graag. Daar wonen allemaal oude mensen die alleen maar zeuren en klagen, zegt ze. We lachen er samen hardop om. We lijken wel twee tieners. En ik merk dat ik het echt heel leuk vind met haar. Ik zie haar daar inderdaad niet tussen zitten met haar positieve uitstraling. Zelf is ze tachtig jaar. Ik zou het haar niet geven, echt niet. Ze vertelt over haar overleden man, en dat ze nou bijna elke dag naar de bieb komt. Ze kijkt naar de mensen bij de koffiecorner, noemt een aantal namen en zegt dat die er vandaag allemaal niet zijn. Ik sta versteld van haar interesse in het personeel en ook van haar geheugen.
🙏
Dan komen we te vertellen over Scheveningen. Dat ze elk jaar twee keer naar Scheveningen gaat. Mijn hart gloeit. Een mede-zee-liefhebster! Ik vertel enthousiast dat ik ook zo graag naar zee ga, en dat ik over niet al te lange tijd weer ga. Ik had voor mijn verjaardag gevraagd om een ervaring; een Scheveningen ervaring. Ze lijkt oprecht blij voor me en vertelde dat ze eerst altijd met haar man ging, maar die was tien jaar geleden gestorven, dus nu gaat ze alleen. Maar ze treft er wel anderen die dan óók in dat zelfde hotel verblijven. Ze gaat dan met de trein, maar vindt het een gedoe met de koffers. Want er moet overgestapt worden in Eindhoven en dan vanaf Den Haag met de tram. Ik heb enorm respect voor haar.
🙏
De laatste keer zou ze met Carnaval gaan, maar dat kon niet door gaan, want ze was een paar dagen van te voren gevallen en had haar bovenarm gebroken en heeft toen moeten afzeggen. Ik zie de teleurstelling in haar ogen, maar ze hersteld zich snel. Ze legt het nogaatje dat ze bij de koffie kreeg aan de kant. 'Kan ik niet verdragen', zei ze. Ik knik. 'Ja, zie je, ik heb geen slokdarm meer'. De radertjes in mijn hoofd begonnen te draaien. Ze zag het en voegde toe: 'Ze hebben van een stuk van mijn maag een slokdarm gemaakt', en ze deed haar sjaal af, en liet me het litteken in haar hals zien. 'Mijn schoondochter houdt rekening met me als ik er ga eten', zegt ze dankbaar. 'Ja weet je, ik ben al vier keer overgrootmoeder'. Ze glundert als ze over de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen praat.
🙏
Ik ben helemaal beduusd van zoveel openheid, maar vooral over mijn eigen openheid. Normaal gesproken had ik dit allemaal niet kunnen verdragen. Was me zo een gesprek met iemand al lang mijn keel uit gekomen, was ik overprikkeld en moe geworden, en had ik me weg gemaakt. Maar nu niet. Geduldig en ontspannen zit ik hier met haar. spontaan keuvelend over onze hobbies en Scheveningen. Er is iets geks aan dit gesprek. Ik voel me erg met haar verbonden. Ze voelt zo bekend Het is soms net alsof ik een andere zelf zie en hoor. En alles om me heen bestaat niet meer, lijkt er niet te zijn. Alsof we in een bubbel zitten.
🙏
Dan komt er een andere mevrouw op ons tafeltje af en instinctief voel ik dat zij hier ook hoort, aan dit tafeltje. Dus ik schoof een stoel naar haar toe en zei tegen deze dame; 'Kom er maar bij". Dan wordt de betovering verbroken. Ze blijken elkaar te kennen en vaker hier koffie te drinken samen. Mijn eerst zo open tafelgenote klapt dicht en ik voel me opeens het vijfde wiel. Ik wilde niet onbeschoft zijn, dus ik bleef nog heel even zitten, wenste haar toch nog een fijn dagje Scheveningen toe als ze weer zou gaan, gaf haar een kneepje in haar schouder, pakte mijn spullen bij elkaar, en liep weg met een big smile op mijn gezicht.
🙏
Nu nog zit ik na te genieten van dit spontane gesprek bij de bieb. En ik wist, elke cel in mijn lichaam voelde het, dat dit gesprek met haar geregeld was door het universum, en dat ik erover dien te schrijven.
🙏
Soms komen we mensen tegen die ons iets mogen vertellen; een boodschap mogen doorgeven. Of die wij juist iets te vertellen hebben dat belangrijk voor hen is om te horen. Wat dat vandaag precies is geweest weet ik niet, maar ik weet wel dat dit een van mijn levensmissies is geweest die ik heb volbracht.
Blessings,
Vivian Dassen
